Знаменитые выпускники

Славутыя выпускнікі нашай школы ў пасляваенны час.

Кураленя Уладзімір Мікалаевіч, выпускнік 1961 года.

Нарадзіўся ў 1944 годзе ў в. Будзенічы. Пра неба Валодзя Кураленя марыў з дзяцінства. А пасля таго як Гагарын паляцеў у космас, 17-гадовы Уладзімір адназначна вырашыў стаць лётчыкам. Пасля заканчэння ў 1961 годзе Крываносаўская сярэдняй школы, ён у тым жа годзе стаў курсантам Качыньскага вышэйшага ваенна-авіяцыйнага вучылішча ў Валгаградзе.

Улетку 1965 года Кураленя стажыраваўся ў авіяпалку пад Камышыным і часцяком бегаў у мясцовы парк на танцы. Там Уладзімір і пазнаёміўся з будучай жонкай.

За час вучобы Кураленя паспеў асвоіць некалькі тыпаў самалётаў, у тым ліку і суперсучасны тады Міг-21, таму яго накіравалі інструктарам у Прыморска-Ахтарск Краснадарскага краю навучаць замежных курсантаў.

- В'етнамцы былі вельмі старанныя. Яно і зразумела, ішла вайна ў В'етнаме, выпускнікі сыходзілі змагацца з амерыканцамі, — успамінае Уладзімір Мікалаевіч. - Дарэчы, для в'етнамскіх курсантаў немагчыма было падабраць боты, яны ім заўсёды былі вялікія. Падчас скачкоў з парашутам боты зляталі з іх. Потым Службовы "УАЗік" ездзіў па полі і збіраў абутак.

Затым Кураленю накіравалі служыць у Барысаглебск, дзе за 10 гадоў ён прай-шоў шлях ад нам. камандзіра эскадрыллі да начальніка лётна-метадычнага аддзела і звання палкоўніка. А ў 1982 годзе яго адправілі ў Афганістан.

- Я як даведалася пра гэта, ледзь пры-томнасць не страціла, - успамінае жонка Валянціна Георгіеўна. - Бо незадоўга да гэтага адтуль у цынкавай труне прывезлі калегу Валодзі.

Уладзімір быў ваенным дарадцам. Курыраваў афганскія ВПС. Ні адзін самалёт ці верталёт не мог падняцца ў паветра без яго ведама.

- Першы час было жудасна. Стралялі часта, ноччу ад трасіруючых куль было светла як днём  - успамінае Уладзімір Кураленя. - Але на вайне хутка да ўсяго абвыкаеш.

Нашы ваенныя дарадцы жылі ў невялікіх пасёлках разам з афганцамі. Спецыяльнага забеспячэння не было, сілкаваліся тым жа, чым і мясцовыя жыхары: баранінай, пловам, гароднінай.

- Час ад часу лёталі на верталёце за 20 кіламетраў у суседнюю вайсковую частку, каб разжыцца роднай тушонкай  - смяецца Уладзімір Мікалаевіч.

Дарадцам з СССР належыла ў месяц 2 бутэлькі гарэлкі і 2 бутэлькі віна. Кошт гарэлкі па «талонах» складаў 120 афгані, а ў вольным продажы ў афганскіх крамнікаў яе кошт даходзіў да 600 афгані. Афіцэры спрабавалі "падзарабіць" і прадаць сваю гарэлку мясцовым гандлярам, каб купіць імпартную аўдыё-і відэатэхніку, джынсы, якіх у СССР быў дэфіцыт. - Часам справа даходзіла да анекдотаў  - смяецца Уладзімір Мікалаевіч. - Здаюць афганцу бутэльку за 500 афгані, але праз гадзіну просяць выкупіць за 600. А зусім без спіртнога было нельга. У Афганістане лютавалі жаўтуха і іншыя інфекцыі, так што час ад часу ўзнікала неабходнасць у прафілактыцы.

- Ад дзяцей не было адбою. Ўбачаць рускага афіцэра, аблепяць. Там галеча, голад, а ў нашых заўсёды можна "стрэльнуць" цукерку. Але, калі пачастуеш, уцякаюць.

- Смерць там лунала паўсюль. Думаў, жывым не вярнуся  - успамінае Уладзімір Мікалаевіч. - Нельга было адчуваць сябе ў бяспецы нават на тэрыторыі нашай базы.

1 мая 1983 года на пляцы праходзіла свята. - Мерапрыемства павінна было пачацца роўна ў 8 раніцы, але да мяне звярнуўся камандзір афганскіх лётчыкаў і папрасіў перанесці яго на паўгадзіны, каб жаўнеры паспелі паснедаць, - успамінае Уладзімір. - Я пагадзіўся, а ў 8 гадзін 3 хвіліны на гэтым месцы пачуўся выбух. Калі б не выпадковасць, то ахвярамі маглі стаць сотні вайскоўцаў. Як потым высветлілася, выбухоўку заклалі салдаты з аховы, звязаныя з душманамі. А аднойчы ў час гульні ў валейбол, салдат ,які стаяў на варце , схапіў гранату і кінуў яе ў гульцоў. Загінула тры жаўнеры. Асколкі цудам не зачапілі мяне.

Цуд выратаваў палкоўніка Кураленю і падчас моцнага туману, калі верталёт, на якім ён ляцеў, зачапіўся за скалу і стаў падаць. - Я падумаў-гэта канец. Але ўсё абышлося. Верталёт здзейсніў жорсткую пасадку, разваліўся, але людзі засталіся жывыя.

Валянціна двойчы прыязджала да мужа ў Афганістан. - Я кожную раніцу са слязамі пра-водзіла Валодзю на служ-бу, - кажа Валянціна Ге-оргіеўна. - Ён стараўся пацешыць мяне як мог. Часта ладзіў прагулкі на верталёце, хоць гэта забаронена. Мы лёталі ў горы, любаваліся відамі.

Увосень 1984 года Ула-дзімір Кураленя вярнуўся дадому. У 1985г. яго пе-равялі ў Ліпецк у наву-чальны цэнтр пры ДТСААФ. Пасля выхаду ў адстаўку ў пачатку 90-х, ён працаваў нам.старшыні Савета ветэранаў Права-бярэж. акругі і займаўся патрыятычным выхаваннем моладзі.

Ракавец Аляксандр Адамавіч, выпускнік 1968 года

У кнізе “Памяць. Старадарожскі раён” напісана: “Ракавец Аляксандр Адамавіч—доктар эканамічных навук, член-карэспандэнт МАІТ. Ён аўтар падручнікаў па  фінансавым менеджменце і па маркетынгу банкаўскіх паслуг, апублікаваў звыш 40  навуковых матэрыялаў па праблемах эканомікі, у тым ліку і рынкавай. А яшчэ ён шчодры мецэнат і для Крываносаўскай школы, і для раённага тэрытарыяльнага медыцынскага аб’яднання (падарыў 22 камп’ютары), і для Палажэвіцкага дзіцячага садка (закупіў больш, чым на 10000 рублёў цацак і дыдактычнага матэрыялу), і для многіх іншых арганізацый. Нарадзіўся 20.08.1953 года ў Лясцялеску ў Латвіі, дзе часова пражывалі бацькі. Праз некаторы час  яны вярнуліся на Старадарожчыну ў в. Межылессе, дзе і прайшло яго дзяцінства. Пасля заканчэння Крывано-саўскай СШ, БПІ і БДУ служыў у арміі. Працаваў начальнікам планава-вытворчага аддзела па капітальным будаўніцтве міністэрства абароны СССР, нам. начальніка Палявой установы Дзяржбанка СССР, нам. начальніка спецыялізаванага ўпраўлення Нацыянальнага банка РБ (1980-1993), намеснікам старшыні Праўлення КБ  Паўночны Захад (1993-1994), старшынёй праўлення АКБ “Садружнасць” (1994-1995), дырэктарам філіяла Масбізнесбанк у г. Мінску (1995-2000), генеральным дырэктарам банка “Масква-Мінск” з чэрвеня 2000 года. Узнагароджаны ганаровымі граматамі Нацыянальнага банка Беларусі, Савета Міністраў РБ, дыпломамі Савета дзелавога супрацоўніцтва РБ і г. Масква “За ўклад у развіццё гандлёва-эканамічнага і навукова-тэхнічнага супрацоў-ніцтва паміж РБ і г. Масква”, член навукова-кансуль-тацыйнага Савета па пытаннях грашова-крэдытнай палітыкі і развіцця банкаўскай сістэмы пры Нацыянальным банку Беларусі. 27 красавіка 2013 года па запрашэнні адміністрацыі  Ракавец Аляксандр Адамавіч наведаў сваю родную Крываносаўскую школу. Мэта гэтага прыезду-  сустрэцца са стваральнікамі летапісу школы, дзе не адна  старонка адведзена і яму, нашаму славутаму выпускніку. Кіраўнік гуртка “Юны летапісец”  Саланец Ірына Мікалаеўна растлумачыла, што члены гуртка даўно марылі пра такую сустрэчу. Апрача гэтага,  хацелася пагаварыць пра многае: пачуць яго ўспаміны пра школу, апавяданне пра работу і пра магчымасці яго спонсарскай дапамогі  школе. Аляксандр Адамавіч быў прыемна здзіўлены высокім працэнтам паступлення нашых выпускнікоў за апошнія гады. Ён лічыць, што такую школу проста неабходна падтрымліваць. Успомніў, што з яго  школьнага выпуску паступіла толькі два чалавекі з дваццаці чатырох. Поспехамі сваёй школы ён цікавўся заўсёды.Вучні дзявятага класа і ўсе складальнікі летапісу школы (Тышкевіч Анатоль Мікалаевіч, дырэктар школы, Бары-сенка Аляк-сандр Міхай-лавіч, настаў-нік гісторыі, Саланец Іры-на Мікала-еўна, кіраўнік гуртка і на-стаўнік бела-рускай мовы і літаратуры, Саланец Тац-цяна Аляксандраўна, педагог-псіхолаг), з задавальненнем сфатаграфаваліся на памяць.  

Усік Васіль Пятровіч, выпускнік 1971 года.

Нарадзіўся 19 ліпеня 1955 года ў в. Прусы Старадарожскага раёна Мінскай вобласці. Закончыў Гродненскі сельскагаспадарчы  інстытут, вучоны аграном, Акадэмію кіравання пры Прэзідэнце РБ, спецыяліст па дзяржаўным і мясцовым кіраванні; аспірантуру пры Беларускім Нацыянальным даследчым інстытуце эканамічных праблем агра-прамысловага комплексу. Кандыдат эканамічных навук.

Працавў памочнікам брыгадзіра, брыгадзірам трактарнай брыгады, галоўным аграномам саўгаса «Чырвоны сцяг», намеснікам старшыні калгаса імя Жданава, старшынёй праўлення калгаса «Залужжа», першым намеснікам старшыні, начальнікам упраўлення сельскай гаспадаркі па харчаванні, старшынёй Старадарожскага раённага выканаўчага камітэта, членам Пастаяннай камісіі Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь па бюджэце, фінансах і  налогавай палітыцы. Апошняе месца працы- кіраўнік санаторыя “Рассвет”, які знаходзіцца на тэрыторыі Любаньскага раёна.

Узнагароджаны медалём «За трудовые заслуги».

Назараў Васіль Іванавіч, выпускнік 1972 года.

Кандыдат матэматычных навук, дацэнт (1988). Нарадзіўся 02.07.1955 г. у в. Крываносы, закончыў школу ў 1972 годзе. Пасля заканчэння ў 1977 г. механіка-матэматычнага факультэта БДУ імя У.І.Леніна працаваў інжынерам у Беларускім політэхнічным інстытуце, асістэнтам кафедры вышэйшай матэматыкі Мінскага радыётэхнічнага інстытута. У 1981 г. паступіў у аспірантуру на кафедру функцыянальнага аналізу БДУ, якую паспяхова закончыў і абараніў кандыдацкую дысертацыю. З 1988 г.—дацэнт кафедры матэматычных метадаў тэорыі кіравання БДУ. Надрукаваў больш за 50 навуковых артыкулаў. Памёр 26.06.1993 г. 

  З ўспамінаў класнага  кіраўніка  Серай Маіны Канстанцінаўны:

-Вася быў сакратаром камсамольскай арганізацыі школы. Па характары вельмі ўпарты, сур’ёзны, просты і вельмі разумны. Меў здольнасці да дакладных навук, таму пастаянна ўдзельнічаў у алімпіядах, займаў прызавыя месцы. Заўсёды дапамагаў бацькам. Любіў хадзіць у грыбы, ягады. Так зарабляў грошы. Бацька яго ў кажуху ездзіў да сына на абарону дысертацыі. Вася ніколі не забываў сваіх бацькоў, часта прыязджаў, каб дапамагчы сялянскай працай. Пры сустрэчы заўсёды шчыра вітаўся, пытаўся пра здароўе, цікавіўся школьнымі справамі. Да канца жыцця заставаўся вельмі простым у абыходжанні.

  З ўспамінаў Камаровай Галіны Іванаўны, роднай сястры Васіля Іванавіча Назарава:

-Наша сям’я была мнагадзетная. Мы з Васем былі апошнія. Ён старэйшы за мяне. З самага ранняга дзяцінства многа працавалі. Дапамагаць бацькам—гэта святы абавязак. Аднойчы пасля ўрачыстай лінейкі мы з Васем вярнуліся дадому, а бацькоў  няма. Яны ў гэты час грэблі салому. Мы пераапрануліся і пайшлі ім дапамагаць. Гэта работа вельмі пыльная ( а перад школай мы хадзілі ў лазню), але не дапамагчы бацькам  не маглі.У летне-асенні перыяд хадзілі ў ягады, грыбы, здавалі, каб зарабіць грошы на школьныя прыналежнасці і  форму. Так жылі ўсе сельскія дзеці. Вася і потым не забываў сваіх бацькоў. 

Юрэвіч Анатоль  Іванавіч, выпускнік 1973 года

Нарадзіўся 12 жніўня 1957г. у вёсцы Будзенічы. Футбольны трэнер і функцыянер. Яго футбольная кар'ера скончылася ва ўзросце 17 гадоў па прычыне цяжкай траўмы.

Як трэнер пачаў працаваць у 1977 годзе ў дзіцяча-юнацкай футбольнай шко-ле ў Мінску. У 1990 годзе трэніраваў Рэчыцкі "спадарожнік". Затым, у 1993-1997 гадах трэніраваў Мазырскае " Палессе "(з 1995 МПКЦ). У далейшым працаваў з мінскім «Тарпеда» і «СКВІЧ». У 2004 годзе трэніраваў Запарожскі "Металург", а затым да 2007 года працаваў у клубе на пасадзе спартыўнага дырэктара У 2007-2008 трэніраваў " Гомель». Затым пераехаў у Казахстан, дзе трэніраваў каманды "Акжайык" і ”Ардабасы ". Са снежня 2011 года працаваў спартыўным дырэктарам Федэрацыі футбола Казахстана.

Вядомы футбаліст Рэнан Брэсан успамінаў:

-не было б Юрэвіча, напэўна, ніколі б я не апынуўся сабой цяперашнім.(...) Мне гэтыя самыя нагрузкі, дарэчы, дапамаглі прайсці першы збор у «Гомелі " і падпісаць кантракт. Мы былі ў Турцыі. Ужо тыдзень, напэўна. Раніцай трэніраваліся. Вечарам — таксама. Раніцай была вялікая нагрузка. А ўвечары - вельмі вялікая. І вось пасля трэніроўкі Юрэвіч заклікае Юрыя (перакладчыка), паказвае на мяне і кажа: "Спытай, як ён сябе адчувае". (...) Я ў адказ: "добра, добра я сябе адчуваю". Іванавіч заквітнеў: "Сынок, я вазьму цябе ў каманду. Цяжкая нагрузка. А ты вытрымааў і яшчэ кажаш, што ў парадку. Думаю, зайграеш. Маладзец.»

Пархімовіч Леанід Сямёнавіч, выпускнік 1975 года.

Нарадзіўся 29.01.1949 года ў в. Будзенічы. Пасля школы закончыў Мар’інагорскі сельгастэхнікум, потым Мінскую вышэйшую партыйную школу. Працоўную дзейнасць пачынаў аграномам у саўгасе “Палажэвічы”. Пасля службы ў арміі працаваў галоўным эканамістам саўгаса імя ХХII партз’езда. Пазней прызначаны інструктарам, загадчыкам арганізацыйнага аддзела  Старадарожскага РК КПБ. Потым працуе старшынёй праўлення калгаса  “Сцяг Камунізма”. З 1990 года - першы намеснік старшыні Старадарожскага раённага выканаўчага камітэта, старшыня раённага  ўпраўлення сельскай гаспадаркі. Са студзеня 1995 года—старшыня Старадарожскага раённага выканаўчага камітэта. З 2000 года – загадчык аддзела па справах  рэлігій і нацыянальнасцей  Мінскага абласнога выканаўчага камітэта. Узнагароджаны медалём “За воінскую доблесць”, “У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння  У.І. Леніна”. Узнагароджваўся ганаровымі граматамі Савета Міністраў БССР, Мінскага абласнога выканаўчага камітэта, Старадарожскага раённага выканаўчага камітэта.

Пархімовіч Леанід Сцяпанавіч, выпускнік 1977 года.

Гэта імя вядома на Старадарожчыне. Тры гандлёвыя кропкі, у якіх можна купіць заўсёды свежыя любыя прадукты харчавання часта танней, чым у іншых магазінах. Ды і абслужаць вас хутка,  з увагай да ўсіх. Тэхніка (а гэта два лесавозы, тры трактары, адзін камаз) з сялянска-фермерскай гаспадаркі “Новы прагрэс” часта працуе на калгасных палях, дапамагаючы своечасова справіцца з пасяўной ці ўборкай ураджаю…

Дык як жа ўсё пачыналася?..

Пархімовіч Леанід Сцяпанавіч нарадзіўся ў сялянскай сям’і ў вёсцы Будзенічы  15.10.1959 года. З ранніх гадоў быў прывучаны да працы. Вучань Крываносаўскай школы, Лёня рана зразумеў, што ўсяго ў жыцці можна дасягнуць толькі стараннай працай. Таму, будучы выпускніком гэтай школы, ён пачаў рыхтавацца да паступлення. Падоўгу займаўся на стадыёне, бо хацеў стаць настаўнікам фізкультуры. У 1977 годзе закончыў школу, потым армія, было і паступленне, і спроба працаваць у школе. Аднак хутка зразумеў, што выбар памылковы. Потым працуе на розных прадпрыемствах горада. Леанід Сцяпанавіч да ўсяго адносіцца шчыра. Рабіць дык рабіць з душой. Таму і ў арміі яго служба была заўважана і адзачана ў газеце “Советское Приаргунье”. А потым на вытворчасці ён практычна заўсёды быў лепшы па прафесіі і ў раёне, і ў вобласці. Яго высокае майстэрства адзначана многімі дыпломамі. Паступова набіраўся вопыту, жыццёвай мудрасці. Не адразу і не так хутка ішоў Леанід Сцяпанавіч да сваёй асноўнай мэты ў жыцці: працаваць на сябе, прыносіць карысць раёну. Вядома, ва ўсім яго падтрымлівала жонка, Анна Пятроўна. У 1992 годзе ім была арганізавана  сялянска-фермерская гаспадарка “Новы прагрэс”. А было тады Леаніду Сцяпанавічу ўсяго 33 гады. Гэта характарызуе яго як мэтанакіраванага, сур’ёзнага і вельмі сучаснага чалавека. Ужо ў 2003 годзе ён дасягнуў асаблівых вышынь. Але вышыня гэта была не адна. З году ў год Леанід Сцяпанавіч, пераадольваючы новыя перашкоды, уздымаецца вышэй. Галерэя дыпломаў гаворыць пра гэта.     З 2010г. яго сялянска-фермерская гаспадарка займаецца лесапіленнем—вырабляюцца дошкі, брусы, рэйкі, прадаюцца калгасам, прадпрыемствам горада і раёна, насельніцтву. Таксама наладжаны сувязі з прадпрыемствамі іншых раёнаў: салігорскі “Белкалій”, хлебакамбінаты Слуцка, Любані, Пухавіч. І не выпадкова, таму што гаспадарка займаецца і свінагадоўляй, прадукцыя якой рэалізуецца праз магазіны фермерскай гаспадаркі. Завозіцца і ў магазіны іншых раёнаў. 

    Для горада і раёна важны і яшчэ адзін аспект: занятасць насельніцтва. Пад  кіраўніцтвам Пархімовіча Леаніда Сцяпанавіча працуе шэсць чалавек з вышэйшай адукацыяй, два з сярэднеспецыяльнай, астатнія  рабочыя—усіх прыкладна шэсцьдзясят чалавек. Кожны працаўнік упэўнены ў сваім будучым, таму што сацыяльны пакет забяспечан у поўнай меры: аплачваюцца лісты часовай непрацаздольнасці, дэкрэтныя водпускі, пенсія…Арганізацыя мае юрыдычны адрас  на вуліцы Камуністычнай-1 і вытворчую базу на вуліцы Міра -16.Апрача гэтага, Пархімовіч Леанід Сцяпанавіч аказвае спонсарскую дапамогу прадпры-емствам і арганізацыям горада і раёна, а таксама  для правядзення агульнагарадскіх мерапрыемстваў.

     Пархімовіч Леанід Сцяпанавіч сапраўды паважаны чалавек  Аднак пры сваёй вядомасці ён застаецца  сціплым, спакойным, простым. З яго прыродным розумам лёгка спалучаюцца такт, высокі інтэлект, культура і інтэлігентнасць. Ён цікавы суразмоўца, валодае здаровым пачуццём гумару, не церпіць гультаёў і безадказных людзей. Шчыра любіць сваю сям’ю і клапоціцца пра яе.

Пархімовіч Сяргей Фёдаравіч,  выпускнік  школы 1980 года.

Нарадзіўся ў в. Глядавічы ў 1962 годзе. Пасля заканчэння школы  паступіў у Мар'інагорскі сельгастэхнікум на спецыяльнасць інжынер-механік. Аднак да 2005 года працаваў у РАУС спачатку памочнікам аператыўнага дзяжурнага, а потым быў старшым аўтаінспектарам.  У званні капітана па выслузе гадоў пайшоў на пенсію. Розныя былі прапановы працаваць па спецыяльнасці. Але пачуў, што дзяржава зацікаўлена  прыдарожным сэрвісам   Беларусі. Гэта і стала рашаючым момантам  уключыцца ў новую для сябе работу.  

  З 2005 года ім было адкрыта кафэ «Магістраль».

  З 2013 года пачаў працаваць аўтасэрвіс – гэта шынамантаж і рамонт аўтатранспарту. Плануе пашыраць прыдарожныя паслугі. Трэба, каб людзі маглі не толькі паесці, адрамантаваць транспарт, але і адпачыць.            Сёння ў яго працуе шэсць чала-век, сацыяльны пакет забяспечаны. Гэта прад-прыемства юрыдычнае, з выплатай налогаў у Беларусбанк      г. Старыя Дарогі. Так што  Сяргей Фёдаравіч лічыць, што працуе не толькі на сябе, але і абслугоўвае дзяржаўныя патрэбы.

Рамкевіч Сяргей, выпускнік 1984 года.

Каля 30 тысяч беларусаў выконвалі свой інтэрнацыянальны доўг у Афганістане; 771 з іх загінулі, 18 прапалі без вестак.

   Пяцёра з загінуўшых-ураджэнцы Старадарожскага раёна, у тым ліку і выпускнік нашай школы Рамкевіч Сяргей, які пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі і медалём "воіну-інтэрнацыяналісту ад удзячнага афганскага народа".

   Рамкевіч Сяргей нарадзіўся ў вёсцы Крываносы 23 студзеня 1967 г. Сяргей рос вельмі добрым і спагадлівым. Ён заўсёды прыходзіў на дапамогу тым, хто ў ёй меў патрэбу. Характэрная асаблівасць яго-вялікая працавітасць. Ён быў самым малодшым у шматдзетнай сям'і, якая складалася з бацькоў, двух братоў і дзвюх сясцёр і заўсёды стараўся дапамагчы па гаспадарцы. Не маючы вялікіх здольнасцяў да вучэбных прадметаў, ён, дзякуючы сваёй упартасці, вучыўся толькі на 4 і 5.. Калі Сяргею споўнілася 14 гадоў, ён, як і большасць яго аднакласнікаў, уступіў у шэрагі Ленінскага Камуністычнага саюза моладзі.     Калі ў яго нешта не атрымлівалася, ён усё роўна імкнуўся выканаць пачатую справу да канца. З самага ранняга дзяцінства вельмі любіў тэхніку.    У 1984 г. Сяргей скончыў Крываносаўскую сярэднюю школу. 23 студзеня 1985 года яму спаўняецца 18 гадоў, і ў пачатку красавіка 1985 года Сяргей атрымлівае позву са Старадарожскага РВК аб прызыве на ваенную службу з 16 красавіка 1985 года. Праслужыўшы 3 месяцы ў падраздзяленнях Узброеных Сіл СССР на тэрыторыі Беларусі, у ліпені 1985 г. Сяргей разам з некаторымі сваімі калегамі піша рапарт аб накіраванні яго ў складзе абмежаванага кантынгенту войскаў у Рэспубліку Афганістан для далейшага праходжання службы. 15 ліпеня 1985 года рашэннем камандавання ён пераводзіцца ў 181-ы мотастралковы полк кіроўцам бронетранспарцёра вайсковай часткі 51932.

Саслужывец Сяргея прапаршчык Савінкоў успамінае:

-Як намеснік камандзіра роты па тэхнічнай частцы я адказваў за гатоўнасць баявых машын... У ліпені 1985 года да нас у роту прыбыло маладое папаўненне са складу кіроўцаў бронетранспарцёраў, сярод якіх быў Сярожа Рамкевіч. Так я з ім пазнаёміўся. Бронетранспарцёру, які прыняў Сяргей, моцна дасталося ў адной з аперацый.  Машына патрабавала аднаўлення.  Для гэтага трэба было праявіць велізарнае старанне, выдаткаваць шмат сіл.  З уласцівай яму хваткай Сяргей у кароткі тэрмін аднавіў баявую машыну. Камандаванне роты і асабіста я неаднаразова ставілі Рамкевіча Сяргея ў прыклад іншым, адзначаючы яго старанні.

    У жніўні Сярожа з групай таварышаў выконваў задачу па суправаджэнні калоны машын па дарозе праз самы вялікі горны перавал Саланг да мяжы Савецкага Саюза.  Па дарозе калона неаднаразова падвяргалася нападу душманаў.  Многія Сяргеевы таварышы загінулі.  А Сярожа і ў гэты раз вярнуўся ў сваё падраздзяленне.  Але познім вечарам душманы нечакана пачалі абстрэл.  Адзін са снарадаў разарваўся ў дзесяці метрах ад месца, дзе знаходзіўся Сярожа з таварышамі.  Я з групай салдат кінуўся на дапамогу.  Сярожа і яго таварышы ляжалі на зямлі, у яго былі прабітыя грудзі.  Так і не прыйшоўшы ў прытомнасць, ён памёр. Гэта адбылося 31 жніўня 1985 г.

Кулявец Віктар Адамавіч, выпускнік 1986 г.

Першы намеснік начальніка Дэпартамента аховы Рэспублікі Беларусь-начальнік упраўлення міліцэйскай, ваенізаванай і вартавой аховы, палкоўнік міліцыі.

Віктар Адамовіч нарадзіўся ў вёсцы Палажэвічы ў 1971 годзе. У 1978 годзе пайшоў у першы клас Крываносаўскай сярэдняй школы.

-Гэта быў вельмі сумленны і мэтанакіраваны вучань-, Успамінае дырэктар школы Анатоль Мікалаевіч Тышкевіч,- З самага дзяцінства ён марыў аб міліцэйскай кар’еры. Віктар вельмі хваравіта адносіўся да самай дробнай несправядлівасці, заўсёды стараўся дапамагчы больш слабым вучням.

Закончыўшы школу ў 1986 г., Віктар паступае ў Акадэмію МВД, якую паспяхова заканчвае ў 1991 г. З 1992г. працуе на розных пасадах Міністэрства ўнутраных спраў. 26 лістапада 2012 г указам Прэзідэнта  Рэспублікі Беларусь. № 533 яму прысвойваецца чарговае званне палкоўніка. З 2015 г. прызначаецца першым намеснікам начальніка Дэпартамента аховы Рэспублікі Беларусь-начальнікам упраўлення міліцэйскай, ваенізаванай і вартавой аховы.

Манько Анатоль Адамавіч, выпускнік 1987 г.

Нарадзіўся ў весцы Крываносы. Пасля заканчэння Крываносаўскай сярэдняй школы у 1987 г. паступіў у Беларускі Дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт. Працаваў урачом –траўматолагам у розных месцах Беларусі. З 2016 года- загадчык нейратраўматалагічным аддзяленнем Мінскай цэнтральнай раённай бальніцы ў вёсцы Атоліна.

Юрэвіч Мікалай Мікалаевіч, выпускнік 1995 г.

Нарадзіўся ў весцы Палажэвічы у 1979 г.. У дзяцінцтве марыў аб лесе. Пагэтаму, пасля заканчэння Крываносаўскай сярэдняй школы у 1995 г. паступіў на факультэт лясной гаспадаркі Беларускага Дзяржаўнага тэхналагічнага ўніверсітэта. Пасля яго заканчэння ў 2000 г. працаваў ляснічым, галоўным ляснічым, дырэктарам лясгаса, ў 2016 г.- памочнікам міністра лясной гаспадаркі Рэспублікі Беларусь, а з 2017 г.- начальнікам Мінскага абласнога ўпраўлення лясной гаспадаркі.Аўтар шэрагу манаграфій на лесагаспадарчыя тэмы.